کاریکلماتور

(پرویزشاپور) 

.............. (1304-1377) 

#مرکب،کنسرو شب است. 

#خداحافظی،اسکلت اسلام است. 

#نقطه چین،خط الکن. 

#بیضی،دایره مست. 

#کارگاه دقیق،حتی دودسیگارش راهم تعقیب می کند. 

#دریا رودخانه را مثل شال به گردنش پیچید. 

#ستاره،چراغ خواب فرشته است. 

#سکوت،دروغ نمی گوید. 

#شب،زنی است که صورت ماهش را از چادر سیاه بیرون گذاشته است. 

#مردم متمدن،نفس شان هم با آسانسور بالا و پایین می رود. 

#خشکی در آب جان سپرد. 

#دیدن شب احتیاج به چراغ ندارد. 

#لحظات آنقدر تند می گذشت که ساعتم به نفس نفس افتاده بود.

#از تولدم پنجاه سال دورم.

#خورشید فتیله اش را پایین کشیده بود ودر دل شب راه پیمایی می کرد.

#هندوانه ای که از دستم افتاد در اثر خونریزی مغزی در گذشت.

#دنیا به تعداد ساکنین کره خاکی در ورودی دارد.

#چهار چهارم قطره باران را آب فراگرفته است.

#اقیانوس،سر قطرات باران را زیر آب می کند.

#شنبه،در ورودی هفته است.

#در خشکسالی، آب از آب تکان نمی خورد.

#ابر خاکستری رنگ ،دود سیگار فرشتگان است.

#خورشید در اثر سوختگی درگذشت.

#تمام مردم دنیا به یک زبان سکوت می کنند.

#خط استوا از قلبم می گذرد.

#وقتی پلیوری را که از تار عنکبوت بافته ام می پوشم ، تمام مگس ها از من فرار می کنند.

#تنها محلی که انسان زیر ماشین می رود وپول دستی هم می دهد ، آرایشگاه است.

#در طفولیت خودم را سرپا می گرفتم.

#سایه چهار نژاد یک رنگ است.

#قلب ، سخنگوی زندگی است.

#درخت پاییزی مشغول«استریپ تیز» بود.(استریپ تیز یعنی آهسته لباسها را از تن در آوردن)

#به عقیده ی پرنده ، دندانهای قفس ، یکی در میان ریخته است.

#روزها سرفه می کنم ، شبها سیاه سرفه.

#وقتی نمی توانم اشک بریزم چشمهایم را داخل آب میوه گیری می گذارم.

#روحم از بالای ستون فقراتم خودش را به پایین انداخت.

#بای اینکه راه راست بروم ، همیشه با خط کش از خانه خارج می شوم.

#ستارگان ، دکمه های لباس ماه هستند که مرور ریخته اند.

#قلبم پر جمعیت ترین شهر دنیاست.

#وقتی سایه ی میله های قفس روی سروتن پرنده می افتد ، بیشتر رنج می برد.

#سر خورشید همیشه گرم است.

#ناف ، مهر استاندار شکم. 

#همه ی مردم سر چوب رخت کلاه می گذارند.

#آب تنی ماهی ، یک عمر طول می کشد.

#روی قبرم «سنگ تمام گذاشتم» گذاشتم.